25 czerwca 2025
„Nienawidzę być pielęgniarką” – co z tym zrobić? cz. 1
„Nienawidzę być pielęgniarką” – te słowa padają coraz częściej, nie tylko w myślach, ale i w rozmowach między koleżankami z oddziału. To nie bunt, to sygnał zmęczenia, frustracji i poczucia bezsilności. Co kryje się za takim wyznaniem? Jak pomóc sobie, gdy pasja przeradza się w wypalenie?
Myśli w rodzaju „Nienawidzę być pielęgniarką” – choć mogą wydawać się zaskakujące lub trudne do przyjęcia – nie są wcale odosobnione w środowisku pielęgniarskim. Zawód ten, postrzegany społecznie jako powołanie i misja, niesie ze sobą ogromne obciążenie emocjonalne, fizyczne i systemowe. Uczucia niechęci, frustracji czy wypalenia nie stanowią wyjątków, lecz coraz częstszy element codzienności wielu pracowników ochrony zdrowia. Jakie są przyczyny tak głębokiego kryzysu tożsamości zawodowej? I co można z tym zrobić?
Wypalenie zawodowe – realny problem, nie słabość
Zgodnie z badaniem Gniewka i wsp. (Sustainability, 2023) wypalenie zawodowe dotyczy ogromnego odsetka pielęgniarek w Polsce, bez względu na typ szpitala, w którym pracują.
Wyniki badania pokazały, że:
Ponad 60% respondentek wykazuje symptomy wypalenia emocjonalnego, które objawia się zniechęceniem, brakiem energii i poczuciem pustki.
Czynniki środowiskowe, takie jak liczba pacjentów, braki kadrowe, niskie wynagrodzenia oraz brak wsparcia przełożonych, istotnie korelują z poziomem wypalenia.
Pielęgniarki zatrudnione w szpitalach powiatowych oraz klinicznych doświadczały większego wypalenia niż te pracujące w mniejszych jednostkach.
Wypalenie nie jest problemem jednostki – to reakcja na chroniczny stres w warunkach przeciążenia, braku wpływu na decyzje i ciągłej presji odpowiedzialności. Uznaje się ją za syndrom związany ze stresem zawodowym, nie jednostkę chorobową
„Nienawidzę tej pracy” – co kryje się za tym zdaniem?
Wypowiedź o nienawiści wobec zawodu to często sygnał alarmowy, za którym stoją:
Brak poczucia sensu pracy – pielęgniarki czują się niedoceniane, ich praca nie przynosi im satysfakcji ani społecznego uznania.
Depersonalizacja – mechanizm obronny, w którym pielęgniarka dystansuje się emocjonalnie od pacjentów, co może prowadzić do poczucia winy lub odczłowieczenia relacji zawodowych.
Złość i bezsilność – wobec systemu ochrony zdrowia, przełożonych lub samych siebie, gdy nie mogą sprostać oczekiwaniom.
Te emocje nie są dowodem na brak powołania. Są wynikiem chronicznego przeciążenia psychicznego.
Co można zrobić?
To, co czujesz, nie jest słabością – to reakcja na trudne warunki i zbyt wielki ciężar. W drugiej części tekstu pokażemy konkretne strategie, które możesz wdrożyć, by odzyskać równowagę.
Pamiętaj: Możesz kochać swój zawód i jednocześnie nie kochać warunków, w jakich go wykonujesz. Masz prawo zadbać o siebie – nie po to, by być lepszą pielęgniarką, ale by być zdrową i zrównoważoną osobą.
Materiały źródłowe:
Gniewek D, Wawro W, Czapla M, Milecka D, Kowalczuk K, Uchmanowicz I. Occupational Burnout among Nursing Professionals: A Comparative Analysis of 1103 Polish Female Nurses across Different Hospital Settings. Sustainability. 2023;15(11):8628.
Marczak P, Milecka D. Professional burnout of nurses and the level of rationing of nursing care: an observational preliminary study. BMC Nurs. 2024 Apr 24;23(1):269.
Kowalska A. Metody zapobiegania wypaleniu zawodowemu – przegląd nowoczesnych strategii. Warszawa: Wydawnictwo Zdrowie i Praca; 2023.
Nowak M, Wiśniewski J. Wpływ praktyk mindfulness na redukcję stresu w pracy. Psychologia Pracy i Organizacji. 2022;18(3):45–58.
Lewandowski T. Szkolenia i rozwój kompetencji jako element profilaktyki wypalenia zawodowego. Przegląd Psychologiczny. 2023;66(2):134–50.
Przeczytaj część drugą artykułu.
Przeczytaj część trzecią artykułu.
Może Cię zainteresować również:
Trzy pokolenia, jeden dyżur - jak X, Y i Z dogadują się w zespole?
Na jednym dyżurze spotykają się pielęgniarki z trzech różnych pokoleń – każde z nich wychowane w innych realiach, z innymi doświadczeniami, stylem pracy i podejściem do pacjenta. Pokolenie X ceni stabilność i doświadczenie, Y wnosi świeże spojrzenie i technologiczną swobodę, a Z – energię i odwagę do zmian. Jak połączyć te różnice?
Blisko dziecka w spektrum. Pielęgniarka w świecie dziecka z autyzmem.
Ten artykuł to praktyczny zbiór najważniejszych informacji, które pomogą zapewnić bezpieczne i wspierające środowisko dla dzieci ze spektrum autyzmu – zarówno w szpitalu, jak i w gabinecie pielęgniarskim.
Przyczyny zachowań agresywnych u pacjentów – co powinna wiedzieć pielęgniarka?
Dlaczego pacjent reaguje krzykiem, oporem lub agresją? Czy to wynik choroby, stresu, a może braku zrozumienia? Pielęgniarka często jako pierwsza musi stawić temu czoła. Poznaj przyczyny agresji i dowiedz się, jak reagować mądrze i bezpiecznie.
Dlaczego dorośli decydują się na pielęgniarstwo?
Co sprawia, że osoby z wieloletnim doświadczeniem w innych branżach podejmują decyzję o rozpoczęciu pracy w opiece zdrowotnej? Czy to potrzeba niesienia pomocy, osobiste doświadczenia, a może chęć stabilizacji zawodowej? W artykule przyglądamy się motywacjom osób, które postanowiły zostać pielęgniarkami i pielęgniarzami.
Jak przetrwać egzaminy końcowe? Maksimum efektów, minimum stresu
Egzaminy to nie tylko test wiedzy, ale też wytrzymałości psychicznej – zwłaszcza w zawodach medycznych, gdzie stawka jest wysoka, a materiału do opanowania nie brakuje. Czy można uczyć się skuteczniej, a przy tym nie dać się pokonać stresowi?
Dylemat sumienia: gdy koleżanka popełnia błąd
Co zrobić, gdy koleżanka z pracy – bliska, lubiana, zaufana – zaczyna przekraczać granice etyki zawodowej? Dylematy sumienia to codzienność w zawodach z misją, takich jak pielęgniarstwo. Gdzie kończy się lojalność wobec współpracownika, a zaczyna odpowiedzialność wobec pacjenta i zawodu? Ten tekst dotyka trudnych, ale ważnych pytań o granice milczenia, odwagi i etycznych wyborów.
„Nienawidzę być pielęgniarką” – co z tym zrobić? cz. 3
Czujesz, że robisz, co możesz – a i tak to za mało? W dwóch poprzednich częściach mówiliśmy o emocjonalnym zmęczeniu, przyczynach frustracji oraz o pierwszych krokach, które możesz podjąć, by odzyskać równowagę. W tej części skupiamy się na czterech kolejnych strategiach, które pomogą Ci wzmocnić siebie – w pracy i poza nią.
„Nienawidzę być pielęgniarką” – co z tym zrobić? cz. 2
Gdy praca, którą kiedyś kochałaś, zaczyna Cię przygniatać, warto zatrzymać się i zadać pytanie: co mogę zrobić dla siebie – tu i teraz? W tym artykule znajdziesz cztery sprawdzone strategie, które pomagają pielęgniarkom odzyskać równowagę, zanim wypalenie zabierze wszystko.
Empatyczna, sumienna, wypalona? Osobowość pielęgniarki a cena pomagania
Zawsze gotowa do pomocy – taka właśnie jest dobra pielęgniarka. Ale te same cechy, które sprawiają, że świetnie opiekuje się pacjentami, mogą z czasem prowadzić do wypalenia. Jak osobowość wpływa na codzienną pracę i co zrobić, by nie zatracić siebie w pomaganiu innym?
Krótka kaniula – czas na zmianę? Co mówią najnowsze zalecenia
Kierunek przecierania skóry: czy ma znaczenie? Rozwiewamy wątpliwości
SBAR – narzędzie, które może ratować zdrowie i życie
Mężczyźni w pielęgniarstwie – między statystyką, stereotypem a zmianą systemową
Starsze pielęgniarki jako fundament rozwoju młodych koleżanek z zawodu
Trzy pokolenia, jeden dyżur - jak X, Y i Z dogadują się w zespole?
Blisko dziecka w spektrum. Pielęgniarka w świecie dziecka z autyzmem.
Przyczyny zachowań agresywnych u pacjentów – co powinna wiedzieć pielęgniarka?
Dlaczego dorośli decydują się na pielęgniarstwo?
Jak przetrwać egzaminy końcowe? Maksimum efektów, minimum stresu
Odwodnienie – cichy wróg twojej koncentracji, pamięci i samopoczucia na dyżurze
Krok po zdrowie: jak zwykły spacer redukuje ryzyko przewlekłego bólu pleców
Post przerywany a praca zmianowa – czy to da się pogodzić?
Regeneracja w rytmie nocnym: drzemki jako narzędzie wspierające dobrostan i bezpieczeństwo
Dlaczego nadwaga jest powszechna wśród pielęgniarek i jak to naprawić?
